قالی، فرش، پشتی، رختخواب، لحاف و تشک مخصوص کرسی، متکا و بالش نیز جزو جهیزیه دختران محسوب میشد.
سرجهازی دختران اما معمولا کالایی باارزشتر از سایر اقلام بوده است. با توجه به اینکه در گذشته مانند امروز تنوع اقلام مصرفی به ویژه ظروف آشپزخانه چندان نبوده، خانوادهها طبق طبقهای که در آن قرار داشتند، کالایی را به عنوان سرجهازی در نظر میگرفتند. مثلا خانوادههای از طبقه معمولی ظروف مسی را جای ظروف معمولی در جهاز قرار میدادند و همان سرجهازی محسوب میشد. در خانوادههای اعیان اما قبالۀ زمین، خانه یا باغ سرجهازی دختران بود. خانوادههای اعیان تهرانی حتی بچه کنیز سیاه را با جهاز میفرستادند. اگر این کنیز میمرد، خانوادۀ عروس دوباره کنیز دیگری را به جای کنیز فوت شده میفرستاد. برای همین به آن کنیز نمیر میگفتند. گیلانیها اما کلفت یا نوکر را با عنوان صندوقْسَری همراه جهاز میفرستادند.
اما در گیلان یک رسم جالبتر هم برای دادن جهیزیه به دختران وجود داشت که هنوز در برخی روستاها اجرا میشود و به گِیشه نهال یا بَرَم دار معروف است. در شرق گیلان نهال یک درخت را که معمولا نهال سیب است همراه جهیزیه عروس در نظر میگیرند. قبل از اینکه جهیزیه عروس را داخل خانه ببرند و بچینند عروس و داماد این نهال را در باغچه میکارند تا نشانه درخت زندگی آنها شود؛ اگر درخت میوه میداد نشانه این بود که فرزنددار میشوند.
برچسب : نویسنده : tabghdehnews بازدید : 62